Początki działalności sportowej wśród kolejarzy

16 kwietnia 1945 r., na kilka tygodni przed zakończeniem jednej z najokrutniejszych wojen nowożytnej historii, czterdziestu kilku osobowa grupa polskich kolejarzy pod wodzą dyrektora Tomasza Pietraszka przybyła na oswobodzone tereny Pomorza Zachodniego. Tymczasową siedzibą organizowanej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych był wyzwolony już Szczecinek. O późniejszą siedzibę Dyrekcji – Szczecin – toczyły się jeszcze końcowe, krwawe walki, dymiły pofrontowe zgliszcza a zza wypalonych węgłów odzywały się zdradzieckie strzały.

Jak wynika z dokumentów, w dniu 10 lipca 1945 r. ze Szczecinka wyjechała grupa pracowników Dyrekcji OKP a dzień przybycia grupy do Szczecina ( 12 lipca ) należy uważać za powstanie kolejowej administracji w tym mieście.

Wśród kolejarzy-pionierów pracujących bez względu na stanowisko służbowe przy odbudowie sieci komunikacyjnej i życia gospodarczego byli również ludzie, którzy przed wojną uprawiali sport lub byli działaczami kultury fizycznej. Oni właśnie od pierwszych dni pobytu w Szczecinie rozpoczęli starania o powołanie organizacji sportowej w środowisku kolejarskim. Nie zważając na trudności gospodarcze i nadludzko wyczerpującą pracę zawodową poświęcali resztki wolnego czasu na organizowanie życia sportowego. Sport i kultura fizyczna były w tym trudnym okresie jednym z najmocniejszych czynników integracji pierwszego polskiego społeczeństwa w tym wymarłym mieście. Bez względu na to, z jakiej części Polski pochodzili, znaleźli – poza pracą zawodową – jedno wspólne zainteresowanie – działalność sportową.

Jakaż to była działalność?

Na zdewastowanych ziemiach pozostały zniszczone, niekiedy zaminowane obiekty i urządzenia sportowe. Nie odstraszyło to jednak miłośników sportu do podjęcia wielkiego trudu odbudowy. Przystąpili do dzieła mimo przeciwności, niekiedy niezrozumiałych decyzji władz zwierzchnich, niepomni doświadczeń z kilkakrotnym przydzielaniem i odbieraniem stadionów. Plony tej pracy zbiera obecnie młodzież, niepamiętająca takich czasów. Dzisiaj, kiedy w kończącym się czterdziestoleciu wracamy pamięcią do owych trudnych początków nie zapominajmy, że dzięki pionierskiej pracy i bezinteresownemu zapałowi sport w środowisku kolejarskim znalazł wysoką rangę.

Z posiadanego materiału historiograficznego wynika bez żadnych wątpliwości, że inicjatorem życia sportowego wśród kolejarzy był na pewno Kazimierz SWORZENIOWSKI, który pełnił przez wiele następnych lat z jednakowym zapałem – mimo coraz gorszego stanu zdrowia – odpowiedzialne funkcje w klubie, a równocześnie reprezentował środowisko kolejarskie w związkach sportowych – szczególnie OZPN i OZB.

To on zwołał założycielskie zebranie klubu w dniu 17 lipca 1945 r. w Zarządzie Kolejarzy, zwerbowawszy uprzednio kilkudziesięciu sympatyków sportu – pracowników kolei.

Na zebraniu tym Kazimierz Sworzeniowski złożył pierwsze sprawozdanie z prac przygotowawczych i dotychczasowej swojej

działalności. Założono klub sportowy, któremu nadano jednomyślnie na wniosek Stanisława Tichoniaka i Witolda Gawrońskiego nazwę Kolejowy Klub

Sportowy “Pionier” oraz wybrano Zarząd Klubu w składzie:

Prezes – Stanisław Tichoniak

I Wiceprezes admin. – Wilhelm Bocheński

II Wiceprezes sport.- Witold Gawroński

Sekretarz – Aleksander Halikowski

Kierownik klubu – Kazimierz Sworzeniowski

W tym samym mniej więcej czasie, dokładnie w trzy dni później, powstał Miejski Klub Sportowy “Odra” a organizatorami tego klubu byli działacze sportowi Oliwiak i Dixa.

Powyższe podkreślamy dlatego, że te dwa kluby na terenie Szczecina w dniu 26 sierpnia 1945 r. rozegrały pierwsze w historii szczecińskiego sportu oficjalne spotkanie na zaimprowizowanym boisku na Placu Helskim (obecnie Pl. A. Mickiewicza) za gmachem ówczesnego Urzędu Wojewódzkiego. Spotkanie prowadzone według obowiązujących przepisów PZPN, przyniosło zwycięstwo zespołowi “Odry”.

To pierwsze spotkanie szczecińskich drużyn cywilnych miało olbrzymie znaczenie propagandowe. Wzdłuż boiska zebrały się tłumy widzów, wśród których znalazło się wielu późniejszych działaczy sportowych i zawodników.

Wydaje się również, że pierwszy mecz piłki nożnej odegrał dużą rolę jako siła napędowa do powstawania następnych klubów sportowych takich jak Wojskowy Klub Sportowy “Pancerni”, Szczeciński Klub Sportowy “Strażak”, Pocztowy Klub Sportowy.

Pierwsze lata działalności

Mimo ogromnych trudności gospodarczych ówcześni przedstawiciele władz wykazali duże zainteresowanie klubem. Delegację Kolejowego Klubu Sportowego “Pionier” przyjął Prezydent miasta inż. Piotr Zaremba, a kontakt z ppłk. Stanisławem Steczkowskim, pełnomocnikiem do spraw kultury fizycznej i wielkim opiekunem “Pioniera”, pomógł klubowi w wielu późniejszych skomplikowanych sytuacjach.

Nie było wówczas żadnych dotacji finansowych a klub działał przede wszystkim dzięki ofiarności społeczeństwa i przychylności Dyrekcji OKP. Ponieważ nie posiadał osobowości prawnej, nie mógł sprzedawać biletów wstępu; działacze klubu zbierali więc dobrowolne datki, obchodząc szeregi widzów z czapkami, do których sypały się banknoty.

Pierwszą dotację otrzymał “Pionier” z końcem 1945 r. od Ministra Komunikacji w wysokości 25 tysięcy zł dzięki poparciu ówczesnego dyrektora Tomasza Pietraszka. Ta niewielka kwota wystarczyła na opłacenie bieżących potrzeb. Rok 1946, to trwający nadal brak poparcia finansowego i stałe kłopoty materialne, które zniechęcały członków zarządu do pracy.

W takiej trudnej sytuacji Kazimierz Sworzeniowski pozyskał do współpracy w klubie Alojzego Rąbka, ówczesnego przewodniczącego Dyrekcyjnego Koła Związku Zawodowego Kolejarzy, który włączył do pracy wielu związkowców – sympatyków sportu. Wynikiem tych zabiegów było zwołanie dnia 3 lutego 1947 r. walnego zebrania, na którym wybrano nowy zarząd z prezesem Adamem Próchniewiczem i wiceprezesem sportowym Teodorem Maruszczakiem na czele.

Uzyskano stałe pomieszczenie przy ulicy Dworcowej 6, gdzie w trzech pokojach ulokowano sekretariat i świetlicę klubową. Dzięki uchwale Zarządu Głównego ZZK klub oddano pod opiekę Związku Zawodowego Kolejarzy, który zapewnił mu stałe dotacje, normując w ten sposób sytuację materialną.

Fakt objęcia patronu przez ZZK spowodował zmianę nazwy klubu na Klub Sportowy Związku Zawodowego Kolejarzy “Pionier” w Szczecinie.

Opracowano po raz pierwszy dokładny statut klubu, uregulowano wszystkie dotychczasowe zadłużenia, a za pierwszą regularną dotację ZZK w wysokości 30 tysięcy złotych zakupiono wyposażenie dla zespołu piłki nożnej.

Klub wszedł od połowy 1947 r. W okres systematycznej działalności, obejmując swoja opieką młodzież rodzin kolejarskich, stwarzając jej zdrową rozrywkę.

Reorganizacja sportu

Dekretem Rady Państwa, ogłoszonym w Dzienniku Urzędowym Rady Państwa nr 12/90 a dnia 12 marca 1948 r. powołano nowe organizacje kultury fizycznej, oparte o resortowe związki zawodowe, pod nazwą “Zrzeszenie Sportowe”. Powstało więc zrzeszenie sportowe “Kolejarz”, do którego oprócz klubów resortu kolejnictwa należały również organizacje sportowe transportu lądowego, żeglugi i łączności. W Szczecinie zrzeszenie “Kolejarz” wyrosło na potężną organizację sportową.

W miejsce zlikwidowanych klubów sportowych powstały przy zakładach pracy koła sportowe, które – według założeń twórców idei – miały się przyczynić do szybszego upowszechniania kultury fizycznej.

Rozwiązany został również “Pionier” jako samodzielna jednostka i powstało koło sportowe przy DOKP, ale zniknęła nazwa, z której była tak dumna brać kolejarska.

Przodujący dotychczas w sporcie “Pionier” po przekształceniu w koło dyrekcyjne zaczął powoli tracić pozycję. W tym samym bowiem zrzeszeniu “Kolejarz” coraz większe znaczenie zaczęło odgrywać na nowo powstałe koło sportowe przy Zarządzie Portu, które przede wszystkim dzięki dużemu poparciu materialnemu bogatej administracji portu oraz aktywności działaczy zyskało zdecydowany prymat.

Pod wpływem nacisków administracyjnych Rada Okręgowa Zrzeszenia “Kolejarz” oddała najbardziej atrakcyjne sekcje wyczynowe “Pioniera” pod opiekę koła sportowego przy Zarządzie Portu Szczecin. Do koła portowego przeszły więc mistrzynie okręgu – siatkarki, sekcja piłkarska, bokserska i lekkoatletyczna.

Pozornie zrobiono to dla dobra sportu, zapewniając zawodnikom i działaczom lepsze warunki materialne. Niestety, wielu działaczom sportowym resortu kolejnictwa, którzy przez swoją pionierską pracę bez cieplarnianych warunków materialnych przyczynili się do powstania i uzyskania przez Kolejowy Klub Sportowy przodującej pozycji, uczyniono krzywdę odsuwając ich w cień.

Działalność koła sportowego przy DOKP z decyzji Rady Okręgowej Zrzeszenia “Kolejarz” ograniczyła się tylko do rozwijania turystyki kajakowej i pieszej oraz sportu rekreacyjnego. Kolejne funkcje przewodniczących koła pełnili Tadeusz Świderski, Władysław Chruszczyński i Tadeusz Podstawski.

W latach istnienia koła sportowego przy DOKP tj. 1949-1957 sekcja kajakowo-turystyczna uzyskała wielu członków, scementowała się i stworzyła zespół, który po reaktywowaniu KKS “Pionier” przeszedł w całości do klubu, przysparzając mu wiele chluby.

Odnowa

Przełom roku 1956/57 przyniósł w sporcie polskim zmiany. Dotychczasowa organizacja sportu w oparciu o bezosobowe koła bez tradycji i działalności społecznej, często przy wewnętrznych sprzecznościach, w naszych warunkach nie przyniosła spodziewanych rezultatów. Sport stał się biurokratyczną machiną, która nie sprzyjała rozwojowi ruchu społecznego. Po dokładnej analizie, w oparciu o niezbite dowody, kierownictwo sportu polskiego doszło do wniosku, że reaktywowanie klubów i nadanie im osobowości prawnej jest rzeczą ze wszech miar pożądaną, co też uczyniono.

Działacze kolejarscy odsunięci w cień w latach 1949-1956, stanęli do pracy przy odbudowie sportu kolejarskiego. 10 stycznia 1957 r. Odbyło się zebranie organizacyjne z tłumnym udziałem działaczy “Pioniera”, na którym jednomyślnie podjęto uchwałę o reaktywowaniu KKS “Pionier” oraz wybrano nowy Zarząd z dyr. Janem Szafrańskim jako prezesem na czele.

Z dużym zapałem i energią – mimo niewątpliwych strat w stanie posiadania, jakie przyniosło sześć lat pracy zrzeszeń – przystąpili działacze “Pioniera” do odbudowy pozycji klubu w społeczeństwie szczecińskim.

Zaczęło się – niestety – od przegranych. Stadion przy ul. Twardowskiego został decyzją władz miejscowych przyznany byłemu kołu “Kolejarz” przy Zarządzie Portu Szczecin.

Próby połączenia “Pioniera” z “Pogonią” nie dały rezultatu.

Połączono jedynie KKS “Pionier” z “Gryfią”, uzupełniając Zarząd “Pioniera” działaczami “Gryfii”.

Reaktywowanie KKS “Pionier” dzięki energicznej działalności aktywu oraz popularności klubu, która nie zmalała – mimo sześcioletniej przerwy – powołał 10 sekcji a to:

1) piłki nożnej kier. sekcji Marian Kłobusiński

2) pływania kier. sekcji Bogumił Palczyński

3) boksu kier. sekcji Stefan Koniarski

4) kolarską kier. sekcji Roman Antowski

5) kajakowo-turyst. kier. sekcji Ludwik Nowacki

6) siatkówki kier. sekcji Edward Krausiewicz

7) tenisa stołowego kier. sekcji Jan Tatarczyk

8) szermierczą kier. sekcji dr Tadeusz Blewąski

9) szachową kier. sekcji Władysław Nowowiejski

10) brydża sportowego kier. sekcji dyr. Władysław Surówka, mgr Stanisław Stojanowski

W 1958 r. klub przyjmuje AZS ligową sekcję rugby z kierownikiem sekcji Waldemarem Kucharskim.

Początki działalności reaktywowanego klubu

Mimo poparcia ze strony Federacji “Kolejarz”, znacznych wysiłków aktywu społecznego, ofiarnej pracy trenerów i instruktorów “Pionier” nie odzyskał utraconej przed sześciu laty pozycji.

Było to rezultatem nie tylko możliwości finansowych, ale przede wszystkim coraz mocniejszej konkurencji za strony klubów, opartych na potężnych przedsiębiorstwach państwowych.

Wskutek wyżej podanych trudności w r. 1958 przekazana zostaje do MKS “Pogoń” sekcja bokserska, w r. 1959 rozwiązana sekcja pływacka a w r. 1960 sekcja rugby.

Lata 1957-1959 należały do lat trudnych pod względem organizacyjnym. Okazało się, że zapał i wysiłek aktywu klubowego nie wystarcza. Chcąc się dalej rozwijać w warunkach silnej konkurencji ze strony innych klubów, wspomaganym przez bogate przedsiębiorstwa patronackie, trzeba uzyskać pełne poparcie kierownictwa zakładu pracy, instancji związkowej oraz organizacji partyjnej.

Przeprowadzona w tym kierunku akcja znalazła oddźwięk u czołowych działaczy partyjnych i związkowych oraz aktywu kierowniczego DOKP.

Do walnego zebrania sprawozdawczo-wyborczego w dniu 15 czerwca 1959 r. środowisko sportowe KKS “Pionier” przystąpiło z pełnym zapewnieniem stałej pomocy.

Wybrany nowy zarząd z mgr. Zygfrydem Przybylskim jako prezesem na czele spełniał wymogi wymienione wyżej i gwarantował dalszy rozwój klubu.

Zarząd klubu pozostał bez zasadniczych zmian przez okres trzech kadencji a znikome uzupełnienia personalne spowodowane były względami służbowymi (przeniesienia lub zmiany stanowiska).

Praca zarządu pod kierunkiem prezesa mgr. Przybylskiego staje się systematyczna i planowa.

Uporządkowano ewidencję członków klubu, uczniowie Technikum Kolejowego zostali objęci opieką i stałą pomocą w zakresie kultury fizycznej i turystyki, w czym dużą pomoc i zrozumienie okazał ówczesny i obecny dyr. TK dr Zbigniew Klorek. Opieką sportową klubu objęto również uczniów szkół przyzakładowych.

Dzięki stałej opiece i pomocy DOKP w Szczecinie oraz Zarządu Okręgu ZZK rozszerza się wpływ działalności sportowej na środowisko kolejarskie i organizację wypoczynku dla pracowników PKP.

Z początkiem lat sześćdziesiątych zostaje zorganizowana przy Okręgowej Przychodni Lekarskiej pierwsza w Szczecinie Sportowa Poradnia Lekarska, prowadzona przez lekarza medycyny Stanisława Taraszkiewicza przy czynnym patronacie lekarza medycyny Waldemara Kucharskiego.

Zostają uporządkowane sprawy finansowe klubu. Mimo stałego wzrostu kosztów utrzymania (podniesienie cen sprzętu i usług), bilanse klubu zamykały się nieznacznymi nadwyżkami, co świadczyło o dużej dyscyplinie wprowadzonej przez wiceprezesa d/s finansowych Hieronima Krawczyka.

Poszczególne sekcje wyposażone zostały w sprzęt i urządzenia, umożliwiające stałe podnoszenie kwalifikacji zawodników, a zatrudnienie wysoko kwalifikowanej kadry trenerskiej i instruktorskiej pozwoliło na systematyczne podnoszenie poziomu sportowego poszczególnych sekcji i uzyskiwanie coraz wyższych lokat we współzawodnictwie okręgowym i krajowym.

W Domu Kultury Kolejarza zostaje odremontowany i wyposażony w sprzęt ośrodek treningowy dla sekcji podnoszenia ciężarów oraz przygotowań siłowych innych sekcji.

Zespół aktywistów “Pioniera” w czasie swojej jedenastoletniej działalności uzyskał bardzo pozytywną opinię władz federacji i okręgowych władz sportowych.

Dowodem powyższego jest powierzenie “Pionierowi” organizacji najpoważniejszych imprez a mianowicie:

w 1959 r. Ogólnopolskie Mistrzostwa Kolejarzy w siatkówce,

w 1960 r. Ogólnopolską Spartakiadę Kolejarzy w dziesięciu dyscyplinach sportowych z udziałem ponad 1000 osób,

w 1963 r. Międzynarodowe Mistrzostwa Kolejarzy USIC w piłce ręcznej z udziałem 9 państw,

W 1964 r. Międzynarodowe Mistrzostwa Kolejarzy USIC w boksie z udziałem 8 państw,

w 1965 r. Ogólnopolskie Mistrzostwa Kolejarzy w podnoszeniu ciężarów, strzelectwie sportowym i tenisie stołowym.

Działalność w latach 1959-1970

Lata sześćdziesiąte charakteryzują się planową działalnością zarządu i aktywu społecznego, zmierzającą do powrotu w

szeregi czołowych klubów województwa. W kilku dyscyplinach to się udaje, bowiem akrobatyka sportowa, turystyka kajakowa i

strzelectwo sportowe stały się dyscyplinami na poziomie krajowym, a w kolarstwie i tenisie stołowym uzyskano prymat okręgu.”

Zapewniano dobre kadry trenerskie i kierownictwo poszczególnych sekcji. Na miarę posiadanych nakładów finansowych zaopatrywano sekcje w sprzęt i urządzenia treningowe. Pozyskano wielu społecznych działaczy klubowych.

Na szczególną uwagę zasługuje rozwój sekcji turystyczno-kejekowej, która w latach 1966 – 1970 należy do pierwszych w kraju. Również strzelcy wznoszą się na coraz wyższe szczeble sztuki strzeleckiej i przysparzają klubowi chluby.

Klub, jako wzorowa organizacja sportowa zyskuje dobrą opinię zarówno u władz sportowych województwa jak u naczelnych władz kierownictwa resortu komunikacji.

Jednak końcowe lata sześćdziesiąte przynoszą również klubowi straty w działalności sportowej. Dotacje na działalność sportową zmniejszają się z roku na rok, a polityka władz sportowych zmierzająca do wyznaczenia poszczególnym klubom roli wiodącej w dyscyplinach sportowych doprowadza do przekazywania lub rozwiązania niektórych sekcji.

Tak dzieje się w „Pionierze” w latach 1966 – 1970. Rozwiązano sekcję siatkówki, piłki ręcznej, tenisa stołowego i lekkoatletyczną; sekcję kolarską rozwiązano w 1969 r. I przekazano ze sprzętem do „Ogniwa”. W 1970 r. W KKS „Pionier” pozostały sekcje akrobatyki sportowej, piłki nożnej, podnoszenia ciężarów, strzelectwa sportowego i kajakowo – turystyczna.

W omawianym okresie klub przestawia się na działalność wyraźnie środowiskową wśród kolejarzy węzła szczecińskiego. Najdobitniej świadczy o tym wypowiedź prezesa klubu mgr. Zygfryda Przybylskiego, zamieszczona w „Głosie Szczecińskim” z dnia 10/11 września 1966 r. pt. „Masowość” – siła „Pioniera”.

Oto ona:

&bdqo;Razem ze Związkiem Zawodowym Kolejarzy i Dyrekcją OKP organizujemy dla naszych pracowników wiele imprez rekreacyjno – wypoczynkowych. Największym powodzeniem cieszy się u nas kajakarstwo. W spływach, zlotach i wycieczkach uczestniczy w ciągu roku kilka tysięcy osób”.

Omawianego w rozdziale okresu sięgają również początki starań o własny obiekt sportowy oraz formalności wstępne związane z lokalizacją stałą i dokumentacją techniczną budowy stadionu przy ul. Potulickiej 20 a.

Działalność w latach 1970 – 1977

Po trzykrotnej kadencji zostaje wybrany na wiosnę 1970 r. Nowy zarząd klubu. Na okres jego kadencji wypada budowa stadionu, strzelnicy i uzyskanie – bardzo ważnej dla klubu – decyzji o oddaniu na użytkowanie wieczyste terenu obecnego stadionu. Zarząd klubu łącznie z DOKP Szczecin wywiązali się z tego zadania znakomicie a oddany ostatecznie w 1975 r. Obiekt, wybudowany w dużym stopniu nakładem pracy społecznej kolejarzy węzła szczecińskiego, jest dumą wszystkich sympatyków.

Pracę poszczególnych sekcji można scharakteryzować następująco:

– Akrobatyki sportowej. Szkolenie zawodników prowadzi Wacław Rudolf, który jest równocześnie kierownikiem sekcji; na stanowiskach pozostałych szkoleniowców następują częste zmiany. Od r. 1975 zatrudniono na stałe pianistkę i choreografa.

– Podnoszenie ciężarów. Na stanowiskach szkoleniowców następują częste zmiany. Sekcja w okręgu zajmuje pierwsze miejsce przy braku konkurencji ze strony pozostałych klubów. Następuje „ucieczka” zawodników do innych zrzeszeń oraz stały spadek poziomu umiejętności.

– Piłki nożnej. Stałym szkoleniowcem jest Kazimierz Kus, inni często się zmieniają. Seniorzy grają do 1974 r. W lidze okręgowej a potem w A klasie, juniorzy w lidze międzywojewódzkiej.

– Strzelectwa sportowego. Pracę szkoleniową prowadzą trener klasy specjalnej Mieczysław Hrydzewicz i instruktor Anna Małkiewicz. Sekcja walczy w II lidze przy bardzo silnej konkurencji drużyn gwardyjskich i wojskowych a w wyniku reorganizacji rozgrywek od 1973 r. W tzw. Turniejach. Na omawiany okres przypadają szczytowe osiągnięcia sekcji a członkowie kadry narodowej Anna Małkiewicz i Czesław Sikorski na arenie międzynarodowej zdobywają światowe i europejski laury.

– Kajakowo-turystyczne. W klubie jest najbardziej masowa. Członkowie biorą udział w wielu imprezach międzynarodowych i ogólnopolskich, zajmując czołowe miejsca w turystyce wysokokwalifikowanej oraz zdobywając liczne puchary. Nawiazano bogate kontakty sportowe z kajakarzami z NRD.

W kwietniu 1976 r. Powołano Komitet Organizacyjny Budowy Kręgielni, a w miesiącach let

nich po adaptacji dokumentacji typowej, projekt przekazano do Wydziału Budownictwa, Urbanistyki i Architektury w Szczecinie, gdzie nie został – niestety – przyjęty.

Klub na miarę możliwości finansowych zapewniał warunki lepszego wyżywienia zawodnikom z sekcji podnoszenia ciężarów i akrobatyki sportowej przyznając im odpowiednie dotacje.

Działalność w latach 1977 – 1983

30 września 1977 r. Na Walnym Zebraniu Sprawozdawczo – Wyborczym wybrany został nowy zarząd klubu a na prezesa powołano dotychczasowego wiceprezesa d/s administracyjnych mgr inż. Mariana Szczeckiego.

Praca zarządu koncentrowała siłę na utrzymaniu i pomnażaniu urządzeń sportowych stadionu, rozwoju poszczególnych sekcji i doskonaleniu metod szkolenia młodych zawodników.

Na propozycję zarządu klubu Wydziału Oświaty i Wychowania w Szczecinie wyraził zgodę na utworzenie w Szkole Podstawowej nr 34 od września 1980 r. Klasy o poszerzonym programie wychowania fizycznego ze specjalnością „akrobatyka sportowa”, co miało zapewnić sekcji stały dopływ młodych utalentowanych zawodników.

Jako organizacja środowiskowa działająca wśród kolejarzy węzła szczecińskiego klub organizować zaczął liczne turnieje piłkarskie i strzeleckie, jednodniowe wycieczki kajakowe, gry i zabawy dla dzieci rodzin kolejowych itp. Imprezy w ramach akcji „klub załodze”, co miało zapewnić licznym rzeszom kolejarzy i ich rodzinom czynny wypoczynek po pracy.

Do obowiązków organizacyjnych należało:

– ustalenie rodzaju imprezy i regulaminu,

– zapewnienie i dostarczenie sprzętu,

– ubezpieczenie uczestników w PZU,

– zapewnienie bezpieczeństwa w czasie imprezy.

Pierwszego marca 1978 r. Po dłuższej chorobie przeszła na rentę inwalidzką długoletnia pracownica klubu sekretarz Bożena Piskulska, co należy specjalnie odnotować, ponieważ należała do pracowników całym sercem oddanych sprawie „Pioniera”.

Praca organizacyjna klubu w latach 1980/81 przebiegała bez większych zakłóceń, ponieważ sprawy sportu a w szczególności klubu „Pionier” miały dla kolejarzy węzła szczecińskiego nadrzędne znaczenie.

Od roku 1982, po ogłoszeniu stanu wojennego, ograniczono działalność niektórych sekcji a w sekcji strzelectwa sportowego praktycznie wstrzymano działalność.

Zebrania zarządu odbywały się rzadziej. Wystąpiły bardzo duże trudności w zaopatrywaniu sekcji w sprzęt i stroje sportowe oraz kłopoty finansowe związane z podwyżką cen artykułów sportowych.

Siłą rzeczy zarząd musiał ograniczyć nakłady finansowe na sprzęt oraz organizację obozów kondycyjnych i przygotowawczych z sezonie zimowym i letnim.

Działalność w latach przed jubileuszem

29 kwietnia 1983 r. Na Walnym Zgromadzeniu Sprawozdawczo – Wyborczym wybrano zarząd, który ze wzglądu na nieobecność w tym dniu mgra Romana Góralskiego i ppłka Remigiusza Paraszkiewicza, ukonstytuował się dopiero dnia 13 maja 1983 r.

W zasadzie nie uległ on zmianie, jedynie prezesem klubu został mgr R. Góralski a sekretarzem płk Zbigniew Walczakiewicz. Dotychczasowy prezes inż. M. Szczecki pozostał jako członek zarządu.

Na walnym zebraniu dokonano formalnie likwidacji sekcji podnoszenia ciężarów, faktycznie nie działającej od kwietnia 1979 roku oraz uchwalono przyjęcie wniosków i uchwał a między innymi:

– zintensyfikować współpracę klubu ze szkołami resortu komunikacji i werbować do klubu uczniów Technikum Kolejowego,

– rozważyć możliwość budowy kręgielni na terenie obiektu KKS “Pionier” Szczecin,

– rozszerzyć akcję “Klub – Załodze” przez organizację imprez rekreacyjnych i okolicznościowych.

Od 1 grudnia 1984 r. Zatrudniono mgra Jana Kępę na stanowisko wiceprezesa urzędującego, który jako doświadczony pracownik w dziedzinie sportu powinien poprawić administrację w klubie oraz działalność sportową wszystkich sekcji.

Powołano również Radę Społeczną Klubu złożoną z siedemnastu członków – zwierzchników jednostek służbowych PKP węzła szczecińskiego.

Na posiedzeniu w dniu 8 lutego 1985 r. Przewodniczący Rady Społecznej Klubu naczelnik Ryszard Szewczyk omówił rolę i zadania na przyszłość.

Z ważniejszych zadań Rady wymienił między innymi: pomoc finansową i rzeczową oraz sprawę odpisów funduszu socjalnego na rzecz klubu, poprawę wyglądu obiektów sportowych i ich bieżącego utrzymania i konserwacji, wykorzystanie obiektu również przez środowisko kolarskie węzła szczecińskiego oraz opracowanie i realizację perspektywicznego rozwoju KKS “Pionier”.

Rada Społeczna wnioskowała budowę kręgielni, zobowiązując przewodniczącego Rady oraz prezesa urzędującego do dołożenia starań, by projektowane od kilkunastu lat urządzenie mogło być ostatecznie zrealizowane.

Ambicją Zarządu Klubu i prezesa urzędującego jest dalsze umacnianie pozycji klubu a przede wszystkim:

– powrót do dawnego znaczenia dyscypliny strzelectwa sportowego nie tylko w województwie ale również w kraju,

– utworzenie młodzieżowego ośrodka piłkarskiego, który będzie szkolił i wychowywał juniorów dla potrzeb własnych i wysokonotowanych klubów Szczecina,

– rozszerzenie działalności sportowej i rekreacyjnej wśród kolejarzy węzła szczecińskiego.

W tym skomplikowanym ekonomicznie okresie, kiedy wydatki trzeba przeliczać kilkakrotnie przed ich realizacją, należy życzyć Klubowi, by jego ambitne plany mogły być w pełni realizowane.”

Źródło: Czterdzieści lat Kolejowego Klubu Sportowego Pionier w Szczecinie 1945-1985, Szczecin 1985